Provincie Korça
Tijdens het Stalinistische bewind van Enver Hoxha verwierf Korçë een aanzienlijke industriële capaciteit, naast zijn historische rol als handels- en landbouwcentrum. Lokale industrieën omvatten de productie van breigoed, tapijten en textiel, meelfabrieken, brouwerijen en suikerraffinaderijen. De stad is de thuisbasis van het nationaal bekende bier Korçë. Volgens officiële rapporten kent de regio een van de laagste werkloosheidscijfers van het land. De meeste buitenlandse investeringen komen van Griekse bedrijven, evenals van Albanees-Griekse bedrijven. De connecties met wat Grieks is, blijven intact: na de val van de Socialistische Republiek uitte een deel van de lokale gemeenschappen een groeiende behoefte om hun culturele verleden nieuw leven in te blazen, met name door de heropening van Griekstalige instellingen. In april 2005 werd in Korçë de eerste tweetalige Grieks-Albanese school geopend, na 60 jaar verbod op Grieks onderwijs. Daarnaast zijn er in totaal 17 bijlescentra voor Grieks in de stad. Leerlingen van de lokale Griekse minderheid gaan naar particuliere Griekse instellingen of Albanese openbare scholen.
De mensen in de regio zijn heel vriendelijk, gastvrij en veel "opener" dan Albanezen elders, die meestal nogal gereserveerd blijven. Komt waarschijnlijk omdat de regio al duizenden jaren een doorgangspunt is van oost naar west en omgekeerd. De Romeinse Via Egnatia doorkruiste de regio, maar was grotendeels aangelegd op basis van een al veel oudere verbindingsweg tussen de havens aan de Adriatische kust en het Oosten. De mensen daar zijn altijd gewend geweest anderen te ontmoeten, handel te drijven in tegenstelling tot de meer afgelegen en moeilijker beganbare binnenlanden.
Heropbouw, nieuwe initiatieven, herneming van oude tradities en economische ontwikkeling na het communisme en de rampzalige jaren '90 zijn in de regio veel sneller en soepeler verlopen dan in de rest van het land. Ook meer optimisme is aanwezig. De jaren van bezetting door Grieken en Fransen in de rumoerige periode na de onafhankelijkheid hebben hun sporen nagelaten ook na een paar generaties. Ik heb het zelf meegemaakt dat ik tijdens een avondwandeling in Pogradec in gesprek raakte met een oudere vrouw die mij vroeg vanwaar we kwamen en toen ik zei België direct antwoorden kreeg in het Frans, en nog goed Frans ook.
